Μερικές εξηγήσεις λόγω παρεξήγησης: Υπάρχει μια διάχυτη δυσαρέσκεια και αποστροφή του κόσμου στα πλαστικά εξαρτήματα που χρησιμοποιούνται στους μηχανισμούς των πιάνων. Λογικό, γιατί τα πρώτα που εμφανίστηκαν τη δεκαετία του 50 ενώ υποσχέθηκαν μεγαλύτερη αντοχή και χαμηλότερο κόστος (όπως φάνηκε στην αρχή), σε βάθος χρόνου παρουσίασαν πολλά προβλήματα, ακόμη και σε πιάνα πολύ υψηλής αξίας. Χάθηκαν χρήματα και έκλεισαν εργοστάσια που δεν μπόρεσαν να καλύψουν τις εγγυήσεις.

Από τότε μέχρι σήμερα έγιναν περίπου 5 προσπάθειες αναβάθμισης των υλικών και της κατασκευής επάνω στη γνώση και τα λάθη του παρελθόντος. Αρχίζοντας από το Τεφλόν πήγαμε στα θερμοπλαστικά, στα καλουπωτά, στα αγώγιμα με άνθρακα και πρόσφατα, μετά από μακρόχρονες δοκιμές, εφαρμόζονται συνθετικά με προεντεταμένα ανθρακονήματα.

Με λίγα λόγια, μετά από πολλά πειράματα και εμπειρία, κατέληξαν τα συνθετικά με ανθρακονήματα να θεωρούνται ανώτερα του ξύλου και χαράζουν καινούργιους δρόμους στην εξέλιξη και στην αντοχή του πιάνου. Αυτά τα εξαρτήματα είναι πλέον στάνταρ στα πιάνα Mason & Hamlin και τοποθετούνται σε όλα τα μεγάλα εργοστάσια (Fazioli, Steingraeber κ.α.) κατόπιν παραγγελίας, λόγω μεγαλύτερου κόστους. Αντίθετα, η χρήση των πλαστικών (συνθετικά και κυψελλοειδή) στα ηχεία των πιάνων σε προσπάθεια για πιο πλούσιο ήχο φαίνεται ότι δεν έχει μέλλον και θα κυριαρχεί όπως πάντα η ερυθρελάτη.