Διορθώνουμε στο πιάνο ότι φθείρει ο χρόνος και η χρήση.

Προσπαθούμε να το φέρουμε όσο γίνεται πιο κοντά στην αρχική του κατάσταση, όταν δηλαδή βγήκε από το εργοστάσιο, κρατώντας πιστά τις προδιαγραφές του κατασκευαστή. Σε μέτρια πιάνα έχουμε ακόμη και μικρά περιθώρια βελτίωσης (όπως π.χ. με ένα καλό voicing).

Δεν αλλάζουμε τα βασικά δομικά μέρη του πιάνου, όπως το ηχείο, τον ξύλινο σκελετό, τα ξύλινα εξαρτήματα της μηχανής και δεν αλλάζουμε τον σχεδιασμό του πιάνου στη κλίμακα χορδών και τη γεωμετρία της μηχανής.

Αλλάζουμε τις χορδές, επισκευάζουμε και αναζωογονούμε το ηχείο (επανέρχεται κατά περίπου 50%), αλλάζουμε το μπαλκόνι, επισκευάζουμε πλήρως τη μηχανή (αλλά δεν την αλλάζουμε), επισκευάζουμε την επιφάνεια του καβαλάρη και ξανακάνουμε το φινίρισμα.

Όλη αυτή η εργασία έχει οικονομική λογική να γίνει σε «ζωντανά πιάνα», δηλαδή μέχρι την ηλικία των 30 με 40 χρόνων, όπου και γίνεται εμφανής η γήρανση του ηχείου (μικρός σκληρός ήχος, επιθετικός και χωρίς δυναμικές και διάρκεια) (βλ τα περί γήρανσης).