Το πιάνο ζει για μια γενιά, κάτω από κανονικές συνθήκες, σαν αυτές δηλαδή στις οποίες ζει και ο άνθρωπος. Υγρασία, ακτινοβολίες, φθορά μικροοργανισμών, έλλειψη service και αμέλεια συντομεύουν πολύ τη ζωή του. Είναι εξαιρετικά πολύπλοκο και τα συστήματά του χαλούν με τέτοιο τρόπο που δε φαίνεται από τη μια μέρα στην άλλη.

Για να μη συμβεί αυτό πρέπει να ξέρουμε τα εξής:

Μακριά από εστίες θέρμανσης, παράθυρα και μέρη όπου χτυπάει ο ήλιος (ένα καλοριφέρ μπορεί να βρίσκεται ΔΙΠΛΑ στο πιάνο σε ελάχιστη απόσταση ½ μετρ.) Προτιμάτε τους εσωτερικούς τοίχους και αφήνετε πάντα απόσταση 10 εκ. (να χωράει από πίσω το χέρι σας).

Τα πιάνα καταστρέφονται από υπερβολική υγρασία, γι αυτό ποτέ σε υγρά υπόγεια ή εκτεθειμένα γυμνά σε εξωτερικούς χώρους (χρησιμοποιείτε ειδικά καλύμματα). Προσοχή να μη χύνονται υγρά από ποτά κλπ και μη τοποθετείτε βάζα με νερό πάνω στο πιάνο.

Το κλίμα μας είναι τέτοιο που δε χρειάζονται ειδικά αντίμετρα για υπερβολική υγρασία ή ξηρασία όπως σε άλλες χώρες. Σε κλειστά παραθεριστικά σπίτια δίπλα στη θάλασσα καλύψτε τα το χειμώνα με μάλλινες κουβέρτες και πλαστικό και αφήστε λίγο ανοιχτό ένα μικρό παράθυρο.

Για ακριβά πιάνα και για πιάνα με ουρά προτείνεται η εγκατάσταση ειδικού κλιματιστικού πιάνων. Αυτό τοποθετείται έτσι ώστε να μη φαίνεται και είναι πραγματικά σωτήριο για το πιάνο και την απόδοσή του. Κρατάει πολύ περισσότερο το κούρδισμα, δίνει ομοιογενή τόνο και κίνηση πλήκτρου (τριβές), και μακροζωία στο πιάνο. Είναι ηλεκτρονικά ελεγχόμενο σύστημα που κρατάει σταθερή την υγρασία στο περιβάλλον του πιάνου.

Για ηχομόνωση βάλτε κάτω από όλο το πιάνο μια μικρή μοκέτα και αν χρειαστεί κλείστε την πλάτη (από πίσω) με μονωτικό υλικό (υαλοβάμβακα κ.τλ.).

Το πιάνο χρειάζεται απαραιτήτως ένα χόρδισμα κάθε χρόνο και ειδικά στα καινούργια πιάνα, το πρώτο χόρδισμα γίνεται με την αγορά τους. Τα πρώτα θύματα του ξεκούρδιστου πιάνου είναι τα αυτιά των μαθητών και όχι το ίδιο το πιάνο.

Παιδιά που παίζουν σε ξεκούρδιστα πιάνα αποκτούν εσφαλμένες ακουστικές βάσεις και αργότερα δεν μπορούν να ακούσουν σωστά, να κάνουν σολφέζ, ντικτέ κλπ και έχουν μειωμένη απόδοση και όρεξη για μουσική.

ΠΡΟΣΟΧΗ: Χαρακτηριστικό είναι ότι το πιάνο δε ξεκουρδίζεται από το παίξιμο αλλά από τον ίδιο τον χρόνο. Αν περάσει ο ένας χρόνος, το πιάνο έχει ξεκουρδιστεί, ακόμη και μέσα στο κουτί του. Οι τεντωμένες χορδές σιγά-σιγά λασκάρουν και ξεχειλώνουν και παράλληλα κουνιούνται από τι συστολές και διαστολές του μεταλλικού και ξύλινου σκελετού από τις αλλαγές της θερμοκρασίας και υγρασίας. Γι αυτό μην ανησυχείτε όταν έρχονταί παιδάκια ή άλλοι και παίζουν το πιάνο αλλά να ανησυχείτε όταν περνάει ένας χρόνος, που είναι χαρακτηριστική διάρκεια για το επόμενο χόρδισμα.

Συχνά τα παιδιά ειδοποιούν τους γονείς, γιατί τα περισσότερα ακούν καλύτερα από εμάς τους μεγάλους. Σε πολλές περιπτώσεις πέφτει ο τόνος του πιάνου ομοιόμορφα και μας ξεγελάει γιατί μοιάζει να ακούγεται σωστά. Τότε, για να είμαστε σίγουροι, κάνουμε το χόρδισμα στην καθορισμένη διάρκεια του 1 χρόνου (αν πέσει ο τόνος το πιάνο δε μπορεί να «στρώσει» με το πρώτο χόρδισμα και πρέπει να ακολουθήσει δεύτερο, ίσως και τρίτο σε διάρκεια λίγων ημερών).

Η εποχή του χρόνου που γίνεται το χόρδισμα έχει σημασία μόνο γι αυτούς που χορδίζουν το πιάνο τους πολλές φορές το χρόνο.Ο μέσος μαθητής το κάνει όταν χρειάζεται. Ο χορδιστής κανονικά μαζί με το χόρδισμα πρέπει να ελέγχει την ποιότητα του ήχου του πιάνου, τα μηχανικά μέρη και το «τουσέ» στα πλήκτρα. Επίσης κάνει όλες τις απαραίτητες μικροεπισκευές. Για σοβαρά προβλήματα γίνεται ειδική συμφωνία.

Και θυμηθείτε: το μηχάνημα που κουρδίζει είναι ένα βοήθημα για τον χορδιστή. Κυρίαρχο σε αυτή τη δουλειά είναι το ανθρώπινο «εκπαιδευμένο» αυτί.