ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΝΟΣ ΙΩΑΝΝΙΔΗΣ
Πλήρες Βιογραφικό.
Μάθετε εδώ περισσότερα.
- ένα ΚΑΛΟ ΠΙΑΝΟ έχει τονική ομοιογένεια και ένα «γεμάτο προβλέψιμο πλήκτρο» που ανταποκρίνεται.
- ένα ΠΟΛΥ ΚΑΛΟ πιάνο έχει ΕΠΙΠΛΕΟΝ ΟΓΚΟ- μεγάλη απόσταση ανάμεσα σε p και f, «εύκολο» και πλούσιο πιανίσσιμο, χώρο για τονισμούς και ξεκούραστο forte και καλή μηχανική ομοιογένεια σε όλο το κλαβιέ.
- ένα ΑΡΙΣΤΟ πιάνο έχει ΕΠΙΠΛΕΟΝ ένα τραγουδιστό τόνο (σονάρει) με πλούσιο χαρακτήρα σε κάθε περιοχή του κλαβιέ, βελούδινη διαβάθμιση αρμονικών, χαμηλό χτύπο (attack) και μεγάλο άνοιγμα (swell) και διάρκεια (sustain). Έχει χρωματική ομοιογένεια ανάμεσα σε p και f, προβολή και διαφάνεια. Συνυπάρχουν ο τρυφερός ήχος του φλάουτου του 19ου αιώνα και ο λαμπρός, μεγάλος και διάφανος ήχος του τσέλλου του 20ου αιώνα. Τέλος, αναταποκρίνεται σε μεγάλες ταχύτητες και σε λεγκάτο σε χαμηλές στάθμες pp.
- ένα ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΠΙΑΝΟ έχει ΕΠΙΠΛΕΟΝ ξεπεράσει την αδυναμία- τον κατασκευαστικό ογκόλιθο όλων των πιάνων: έχει καταφέρει να δώσει ένα «άνοιγμα-γέμισμα» στον ήχο της 4 ½ – 5 ½ οκτάβας (νότες περίπου 55-70) εκεί ακριβώς που το χρειάζεται το δεξί χέρι και η μελωδία- και εκεί ακριβώς που ο ήχος «κάθεται» στα περισσότερα πιάνα, που γίνεται μικρός και άτονος). Τέλος, ο χτύπος στην αρχική στιγμή της νότας έχει δώσει τη θέση του σε ένα πλούσιο, διεγερτικό τόνο που χαρακτηρίζει την υπόλοιπη νότα.Δίνει λύση σε όλα τα δύσκολα προβλήματα ισορροπίας που αντιμετωπίζουν όλα τα πιάνα:
Ισορροπία ανάμεσα στα μπάσα και τα πρίμα, στον έλεγχο και την ταχύτητα, στην ένταση και τη λεπτομέρεια και κυρίως ισορροπία ανάμεσα σε όλες τις μικροκινήσεις στη διαδρομή του πλήκτρου. Ο πιανίστας δεν σκέφτεται το πιάνο, εστιάζει μόνο στην ερμηνεία.
